De voorbereiding
En dan te bedenken dat ik op 1 april 2021 op de fiets zou stappen. Niemand had ooit gedacht dat we ooit in deze situatie terecht zouden komen. De C-fucker, dat maak je alleen maar mee in slechte films. En toch zitten we er nog steeds middenin. Het is 10 april 2021 en het sneeuwt buiten. Echt. Het sneeuwt.
Blij dat ik nog thuis ben en niet alleen omwille van die weerbarstige weergoden. Komende woensdag krijg ik via de huisarts mijn eerste Astra-Zenica Life Saver. Die had ik mooi misgelopen als ik op 1 april was vertrokken. Mijn tweede prik is einde juni gepland. Er is dus wat werk te verrichten woensdag, want ik heb die prik toch echt einde mei nodig om op 1 juni te kunnen vertrekken. En dan maar duimen dat Frankrijk voor die datum van het slot gaat.
Er is nog immer een negatief reisadvies voor dat land, maar vrienden die net als wij een huis bezitten in Frankrijk, die rijden gewoon die kant op, weliswaar met een PCR-verklaring. Van al die mensen is nog niemand aangehouden aan de grens of is er om die verklaring gevraagd. Ik gok er dus op dat ze een Socialrun-fietser ook met rust zullen laten. Alles voor de goede zaak.
Ik wil echt op 1 juni vertrekken. Wat een jaar is het geweest. Vanochtend bedacht ik mij dat mijn reis naar Santiago ook in het teken staat van al die mensen die door het virus getroffen zijn. Mensen zijn ziek geworden, hersteld, hebben er nare restverschijnselen aan overgehouden en er zijn mensen overleden. Ook voor die mensen fiets ik naar Santiago. Voor Rik van Laeken uit Gent, België, die maandenlang in het ziekenhuis lag. Die op het randje balanceerde en veel levensbedreigende en angstige momenten heeft beleefd. Omdat ik de dans tot nu toe ontsprongen ben.
Sinds 15 maart 2020 heb ik ettelijke geplande events vooruit moeten schuiven. De vertrekdatum van de studiereizen naar Amerika en Zweden heb ik 3x uitgesteld en opnieuw geboekt. Nu geen uitstel meer. Geen nieuwe lock downs. De wereld moet weer open!
Ik moet nodig naar Santiago
Zelden heb ik zo uitgekeken naar een reis waarvan ik voorhand weet dat ik daar onderweg spijt van ga krijgen. Ik heb nog nooit zoveel zin gehad om 35 nachten opgevouwen in een tentje te gaan liggen op een slaapmat die mijn gewicht waarschijnlijk maar met moeite kan dragen.
Elke avond voordat ik in slaap val zie ik mijzelf op een lommerrijke camping op een gasbrandertje een éénpansmaaltijd bereiden. Had je mij dat beeld geschetst voor 15 maart 2020, dan had ik je liefdevol uitgelachen. Rik citeerde recent een uitspraak van Joop Zoetemelk: de Tour win je in je hoofd. En inderdaad, ik ben al ettelijke malen Santiago de Compostela in gefietst.
Back to Basics
Soms heb je er een virus voor nodig om je terug te brengen naar de essentie van jouw bestaan. Geen opsmuk meer, geen bezit, geen overtollige en nodeloze balast. We willen nederigheid, puur natuur en vooral geen overdaad meer. Als we één les geleerd hebben van dat virus, dan zou het die les kunnen zijn.
Dus ja, ik ben er klaar voor. Voor 35 dagen contemplatie, op reis naar verre horizonten, ontmoetingen met vreemdelingen, campings aan de Atlantische kust, heuvels met een flink stijgingspercentage, éénpansmaaltijden, een koude 0.0 aan het einde van de dag, dodelijk vermoeid in slaap vallen en weer opstaan bij het eerste ochtendgloren. Ik slaap al levenslang betrekkelijk kort: zo’n 6 uur per nacht, dus het moet mogelijk zijn om die 100km per dag te halen.
Rokus Loopik