In de vorige blogs deelde Marianne haar ervaringen, meters die ze aflegde en haar emoties. In deze vierde en laatste blog over het Toubkal avontuur van Marianne
Vandaag is de dag
We gaan de Toubkal aantikken!
Gisteravond is onze andere gids ook aangekomen, Mohammed. Omdat we met acht vrouwen zijn en het laatste stuk heftig is door de hoogte, is er nog een gids ingehuurd, zodat de groep zich kan opsplitsen als het nodig is.
Kou en harde wind
Vandaag ging de wekker om 05.00 uur.
Hoofdlamp aan, want als je in een slaapzaal ligt, kun je niet zomaar de lamp aan knallen. De rugzakken waren merendeels al ingepakt, want in de ochtend al je spullen nog bij elkaar verzamelen is niet handig.
Na het ontbijt (met weer pannenkoekjes) alles aan en naar buiten. Dat viel even tegen wat betreft de kou en dat kwam voornamelijk door de harde wind, dus uiteindelijk allemaal handschoenen aan en muts op.
Wat een spanning!
Weer was ik zenuwachtig, wéér die onzekerheid, maar ook absoluut gezonde spanning.
Hassan bracht ons via een uitdagende route op weg naar de top. Het was echt klimmen, klauteren én glijden!
Ik merkte dat het klimmen me opnieuw goed af ging. Natuurlijk moet je af en toe wel even stoppen om op adem te komen, maar ook dat viel me niet tegen.
Als er een donker wolkje kwam boven drijven vanwege faalangst of vermoeidheid, dan zette ik mijn mantra in: ‘Ik omarm deze berg’ En echt, het hielp. Dan was ik bezig met het positieve, daar help je jezelf enorm mee.
Positief blijven, in een cadans lopen en beseffen hoe ver je al bent.
Lol hebben over wat je allemaal kunt en beseffen hoe verrassend het is om over sneeuw heen te hoppen. En uiteraard, heb ik enorm genoten van het uitzicht.
Doe geen twee dingen tegelijk
Om je heen kijken was alleen mogelijk als je stil stond, want als je dat deed tijdens het klimmen, had je grote kans om te vallen. Je bent je zo aan het focussen op het pad voor je, dat zodra je om je heen gaat kijken, je je hele balans kwijt bent.
Ook nog zo’n dingetje, op die hoogte kon je ook niet meer een reep eten en klimmen tegelijk. Je krijgt die reep bijna niet meer weggewerkt, omdat je ademhaling dat niet toestaat.
Eigenlijk best wel grappig om te merken, want het is zo mooi dat de berg je dit ook (onbewust) leert; doe gewoon geen twee dingen tegelijk.
Ongeduldig en quasi geïrriteerd
Wat ben je nietig met al die enorme bergen om je heen en wat is het geweldig, als dat je daar dan middenin staat, het is bijna té onwerkelijk.
Gaandeweg de top, kwamen we hikers tegen, die terug kwamen van de top, zij waren heel vroeg in de ochtend gestart, in het donker.
Al die blije gezichten en de aanmoedigingen voor ons, omdat we er bijna waren, dat voelde zo gebroederlijk.
We werden er zelf ook wat hyper en emotioneel van, iedereen voelde natuurlijk echt wel dat we er bijna waren. Ik werd er ook ongeduldig van en liep op een gegeven moment ook (bijna quasi geïrriteerd) loopsters voorbij haha.
Ik liep al vanaf het begin achterin in de ‘karavaan’, samen met mijn buddy Maud.
Dat had drie redenen:
a) Ik wil niet heel veel praten en voorin liepen de praatsters,
b) Ik wilde graag leren dat achteraan lopen ook oké is, ik hoefde niet vooraan te lopen om de beste te zijn,
c) omdat de groep in tweeën opsplitste, vond ik het ook belangrijk dat deze in evenwicht was én om degene te steunen die het zwaar had en niet snel kón lopen.
Alleen maar verdriet
Op 500 meter voor de top kwamen we weer bij elkaar en liepen we hand in hand de laatste meters naar boven.
Onze gids filmde ons, die stond al boven.
Huilend, gillend, lachend en pratend liepen we met elkaar omhoog.
Eenmaal boven kon ik niet meer stoppen met huilen en zakte ik door mijn knieën, ik kan het gevoel niet beschrijven wat er met me gebeurde, maar ik kon alleen maar huilen.
De blijdschap was even op de achtergrond, er was alleen maar verdriet, al denk ik dat het verdriet van ‘mixed motions’ was.
Al twee jaar weet je dat die berg eraan komt, ik had er enorm tegenaan gekeken, ik vertrouwde mijn lijf niet, ik was er (bijna) van overtuigd dat ik het niet zou halen en nu had ik het dus toch gefikst en viel het me enorm mee.
Natuurlijk was het af en toe afzien, maar juist dat maakt het geweldig, daar houd ik van!
De reis die ik moest maken
Maar ik weet wat er gebeurde in mijn hoofd, voordat we naar Marokko gingen, omdat ik al een poosje in de ziektewet zit en ik een aantal blessures heb én ik altijd (te)veel van mijn lichaam verg, was ik zo bang dat mijn lijf mij een halt zou toeroepen en niet meer akkoord ging met mijn ‘harde werken’.
Ergens, was dit dus echt een reis die ik mocht/moest maken, zowel een mentale als fysieke reis.
Ik ben super super trots op mezelf, ik ben in mijn kracht gebleven, bij mezelf gebleven, heb mijn pad belopen en een enorme overwinning behaald.
Daarnaast ben ik ook enorm trots en voel ik heel veel warmte voor alle vrouwen in ons team!
Toch onderuit
Ik wil nog wel over de afdaling vertellen, hoe zwaar en eng ik die vond, maar dat is een bijzaak.
Ik ben gewoon geen held in afdalen, ik ben doodsbang dat ik naar beneden donder en zo zwaar gewond raak dat ik niet meer verder kan.
Dat was dus niet zo niet relaxed en ik heb ook nog enorm gevloekt op mezelf, zeker toen ik tóch onderuit ging.
Waarom was ik zo bang? Want dat was zo niet nodig.
Dus bla bla bla bla, I made it!
Na veel zweten, zuchten, vloeken én lachen (om mezelf, omdat ik zo krampachtig deed en ook om het luchtig te houden) kwamen we weer aan in het basiskamp en waren we er allemaal (behalve mijn maatje Maudie) wel ff klaar mee.
SUPER trots op ons hele team, alle powervrouwen hebben het gehaald!
Marianne van Sommeren
Lees ook Marianne haar eerdere blogs over haar Toubkal avontuur
Vanuit stichting Socialrun
Twee jaar geleden begon Marianne met de voorbereidingen van haar Toubkal avontuur.
Aan dit avontuur en mega uitdaging wilde ze graag een goed doel koppelen, haar voorkeur ging uit naar meer aandacht vragen als het gaat om inclusie voor mensen met een psychische kwetsbaarheid en zodoende kwam Marianne bij stichting Socialrun uit.
Marianne heeft in die tijd ook geld opgehaald hiervoor, dat opgehaalde geld is besteed aan projecten die hetzelfde doel nastreven op een eigen manier.
Je kunt deze projecten vinden via deze link: Subsidieprojecten