Remco deed dit jaar voor de tweede keer mee met de Socialrun. Hij vertelt over de oude herinneringen die bij hem boven kwamen tijdens de Socialrun en hoe warm en liefdevol zijn team hem daarna opving.
Dit jaar liep ik voor de tweede keer de Socialrun. In een ander team dan vorig jaar en met betere weersomstandigheden. Onze start was zeer voortvarend, ikzelf knalde er in het begin iets te hard in, qua tempo, maar ik had er ook veel zin in.
Met de zon en wind in de rug, vloog de vrijdag om en lopen we de zaterdagmorgen, de dag van de etappes van mijn geboortegrond, de provincie Friesland in.
Tijdens het lopen van deze etappes, word ik altijd een beetje wiebelig en onrustig, wat mede komt omdat ik hier de fijnste tijd heb gehad. Maar toen moest mijn zwaarste moment nog komen, en die kwam ook totaal onverwacht, als een bliksemslag bij heldere hemel.
Het gebeurde op zaterdagmiddag, bij het lopen in Franeker, op weg naar Zurich. We kwamen in het begin van de stad, in een kleine file terecht: het plaatselijke pompstation was aan het stunten met de diesel en benzineprijzen, en daar maakte redelijk veel automobilisten gebruik van.
Daardoor werden de loopkilometers wat korter voor mijn medelopers en was ik eerder aan de beurt. Mijn loopgedeelte begon daarom dus voor de poorten van een plek die 30 jaar geleden een behoorlijke heftige impact creëerde in mijn leven: de GGZ-instelling van Franeker.
Het dolhuis
Destijds was mijn vader hier een tijd opgenomen, nadat hij een nogal knullige poging had ondernomen om zijn eigen leven te beëindigen. Het werd vrij snel duidelijk, dat hij hulp nodig had en die kon men ook bieden, maar hij wilde het zelf niet. Ze konden hem ook niet dwingen want er was geen indicatie op levensgevaar voor hemzelf en de omgeving. Daarnaast schaamde de familie zich, vooral van vaderskant, voor het feit dat er nóg een familielid in het gekkenhuis zat, oftewel het dolhuis, de jarenlange volksbenaming voor de instelling.
Het andere familielid was ik, ik verbleef in die tijd in een jeugdinternaat in Smilde. Ik was wel op de hoogte dat hij was opgenomen, maar dat was het dan ook. Van alle verdere perikelen werd ik niet op de hoogte gebracht, dat zou funest zijn voor mijn behandeling en ik kon en mocht hem ook niet bezoeken.
Oude film
Mijn vader ging weer naar huis, met voorgeschreven medicatie en dat was het dan. Totdat een half jaar later hij alsnog een poging deed, met inmiddels een aardig opgespaarde voorraad aan medicatie en deze poging slaagde helaas.
En die oude film draait dan voor je ogen af. Je loopt een feestelijk terrein op met luchtkussens, ballonen, slingers en vrolijke mensen en zelf zit je in een totaal andere emotie. Je probeert, zo goed en kwaad als het kan, je verdriet en pijn weg te slikken en door te gaan.
Dat lukte redelijk, tot het moment van de wissel, daarna stortte ik volledig in en was totaal de weg kwijt.
Steun en liefde
Dit overviel mijn teamleden in eerste instantie, maar al snel kreeg ik een schouder om op uit te huilen en kon ik mijn verhaal vertellen.
Het was zo fijn dat ik liefde en steun kon ervaren van mijn team binnen de veilige omgeving van de Socialrun. Hier haalde ik de kracht en inspiratie uit om verder te gaan.
Had zondag nog graag een lieve knuffel aan Frank en Nienke willen geven, maar dat komt nog wel een keer. Dank, heel veel dank dat ik deze, en hopelijk ook volgend jaar weer, Socialrun mag en kan lopen.
Met alle lieve en mooie medelopers, fietsers, masseurs, chauffeurs, de gastvrijheid van de diverse GGZ-instellingen, ook die van Franeker, en alle vrijwilligers van de Socialrun. We hebben het met zijn allen weer geflikt en volgend jaar wordt vast opnieuw een mooi feestje.
Tot dan!
Remco liep mee met Team Fit4Fun