dinsdag 25 september 2018
Afgelopen weekend vond de Socialrun plaats, een non-stop estafetteloop van 555 km in 48 uur. Doel is het stimuleren van bespreekbaarheid en begrip rondom psychische aandoeningen. Er deden dit jaar 33 teams mee. Het Zilveren Kruis team was er daar één van.
Vrijdag om half 1 verzamelden de teamleden zich op het startterrein in Soest
De busjes en campers stonden klaar, de fietsen werden versierd met lichtjes, de boodschappen en kookspullen in de campers gestouwd. Eerst nog een foto, daarna het officiële startmoment waarvoor Maartje Lensen het startschot loste, en weg waren ze. Op weg naar een voor velen nog onbekend avontuur.
Zondag rond 14:30 uur kwam het team over de finish
En hoe! Steven sprak het laatste restje energie in zijn lijf aan en rende de loper van team VNG eruit. Vol enthousiasme sprintte het voltallige team vervolgens richting podium om ‘gehuldigd’ te worden. Een fantastisch moment en iedereen in euforische stemming!
De oplettende lezer vraagt zich nu wellicht af hoe dit in vredesnaam mogelijk is.
Het weer van het afgelopen weekend was zonder overdrijven best desastreus te noemen. Na een heerlijk zonnige week besloten de weergoden het weekend te strooien met kou, regen, nog meer regen, wind en zelfs onweersbuien. De fietsers en chauffeurs hadden er elk ruim 275 kilometer op zitten, de lopers elk ruim 55 kilometer. De koks, camperchauffeurs en teamcaptain waren bijna non-stop bezig geweest met rijden, teams verzorgen en de boel managen. Het totaal aantal uren aan slaap voor alle deelnemers in dit weekend zal tussen de 4-6 uur gelegen hebben.
Hoezo dan euforisch?!
Ik noem het maar de magie van de Socialrun. Je zit 48 uur op elkaars lip. De energie die je kwijtraakt aan lopen, fietsen, koken of rijden in combinatie met het slaapgebrek maakt dat het masker dat je gewend bent te dragen in het dagelijks leven langzaam wegvalt. De Socialrun is als een touw dat je constant een stukje verder uit je comfortzone trekt. Iedereen komt vroeg of laat in een absoluut dieptepunt terecht.
Je kunt niet meer, wilt niet meer, zit er helemaal doorheen
Maar als je dan na een uur ruw uit je slaap gewekt wordt om weer door te gaan, sta je tóch op en ga je. Je laat het team immers niet in de steek. En dat leert je dat je lichamelijk en geestelijk tot veel meer in staat bent dan je denkt. Wat je ook leert is dat je niet alleen door dat dieptepunt heen hoeft. Er zijn teamleden om je op te peppen, en misschien zelfs een shift van je over te nemen.
Om hulp vragen en die accepteren is net zo’n waardevol leermoment
De Socialrun is daarmee een mooie metafoor voor de manier waarop mensen met hun kwetsbaarheden, psychisch of anderszins, zich door het leven heen bewegen en hoe helpend daarin een steunende samenleving kan zijn.
Het was mijn derde Socialrun, maar misschien wel de meest intense.
Mijn absolute low kwam na het finishmoment
Éen van onze teamleden werd onwel. De situatie was op dat moment zorgwekkend. Ik ben nuchter, positief en hou het hoofd koel, altijd. Behalve toen. Een combinatie van vermoeidheid, kou, angst en machteloosheid leidde ertoe dat ik mezelf even compleet verloor.
Weg masker
Gelukkig waren daar anderen die wel kalm en vastberaden konden handelen. Ook hier gold weer: het team draagt je. Voor de rest verkeerde ik bijna 48 uur in een high, gewoonweg omdat we het voor elkaar hebben gekregen om als Zilveren Kruis zo’n fantastisch team te vormen en als eerste zorgverzekeraar mee te doen aan dit evenement.
Iedereen is uiteindelijk veilig en wel thuisgekomen.
Dankbaar kijk ik terug op een fantastische ervaring.
Dank aan iedereen die een bijdrage heeft geleverd aan dit magische weekend!
Linda Stomphorst – team Zilveren Kruis