Ik heb geen baan, ik heb een missie

Als mij word gevraagd wat ik doe, zeg ik wel vaker: ik heb geen baan, ik heb een missie. Een missie die ik elke dag leef en het best omschreven kan worden met het motto ‘meedoen is winnen’. Ik streef naar een inclusieve samenleving waarin iedereen, ongeacht aandoening of uitdaging, mee mag doen. Steeds meer mensen maken deel uit van deze missie, maar de weg er naar toe begon eenzaam.

Op mijn achttiende heb ik een depressieve periode doorgemaakt

Ik had geen idee wat ik wilde met mijn leven en liep, mede hierdoor, vast op veel vlakken. School (of eigenlijk scholen) maakte ik niet af, financieel maakte ik er een zooitje van en vrienden dacht ik niet te hebben. Ik zat destijds op de CIOS in Sittard en reisde vanuit Utrecht veel op en neer. Regelmatig bedacht ik me op het station hoe veel makkelijker het zou zijn om niet in maar voor de trein te stappen.

Het is een periode waar ik, nadat het weer beter ging, geen enkele aandacht aan heb besteed

Gevoelsmatig was vergeten makkelijker dan het een onderdeel te maken van wie ik ben. En was geweest. Het leven ging door en ik deed mijn ding. Ik kwam als sportdocent te werken binnen justitie en heb dit ruim tien jaar met veel passie en plezier gedaan. Hierna heb ik nog een aantal jaar als casemanager in een forensisch ACT team gewerkt, waarin ik net als bij mijn vorige baan veelal werkte met mensen die vaak op alle vlakken waren uitgesloten. Die niet meer mee mochten of konden doen met de maatschappij.

Mensen met psychische problemen, een forensisch verleden en vooral: heel veel stigma

In mijn beide banen merkte ik dat er heel veel (voor)oordelen waren over psychische aandoeningen en dat er vaak een grote handelingsverlegenheid bestond als het aankwam op omgaan met mensen die er mee kampten. Ook leek het er in mijn ogen vaak op dat de aandoening die iemand had, de persoon in zijn geheel overnam als erover werd gesproken. “Die autist is echt lastig!”, “Die schizo is helemaal de weg kwijt” en “Met die junk wordt het nooit meer wat” zijn zinnen die ik veel heb gehoord. En zelf waarschijnlijk ook wel heb gebruikt.

Stuk voor stuk zinnen die tekort doen aan de persoon die het betreft en zijn of haar verhaal

Hoewel ik me daar destijds wel enigszins van bewust was, kwam het gevoel daar ook echt concreet iets mee te gaan doen pas later. Het was dit gevoel van waaruit de Socialrun in 2012 ontstond.

Na drie Socialrun-edities, inmiddels mijn fulltime baan, maakte ik opnieuw een zware periode door en kreeg ik last van paniekaanvallen. Het was het resultaat van nooit aan mezelf gewerkt te hebben en elk probleem op te lossen met een ander probleem. Weer liep ik vast op financieel vlak en weer wist ik niet wat ik nou wilde. Ik stond er (gevoelsmatig) opnieuw alleen voor en raakte uiteindelijk alles kwijt wat me lief was.

Er volgde een scheiding, co-ouderschap, een verhuizing en… een diagnose

Toen ik de paniekaanvallen onder controle kreeg, werd na een aantal gesprekken met een psycholoog duidelijk dat op mij de diagnose ADHD van toepassing was. Een stempel dat mij zowel schaamte en onmacht, als herkenning en erkenning opleverde. Na een leven met worstelingen, vielen puzzelstukjes nu eindelijk op zijn plek. Zo kon ik mijn roerige schoolcarrière beter plaatsen, het constante gevoel er alleen voor te staan, de administratie waar ik nooit grip op kreeg, maar ook mijn oplossingsgerichte denken, het altijd zien van velen mogelijkheden, de lef die aan te gaan en de 48 uur die ik in één dag probeerde te proppen.

Het leidde niet altijd tot het gewenste resultaat, maar maakt mij wel tot wie ik ben

Hoewel de diagnose en de professionele steun die ik kreeg mij iets opleverde, leidde het niet tot een langdurig standhoudende verbetering. Op werkniveau had ik er inmiddels wel voor gezorgd dat mijn valkuilen waren afgedekt en dat ik mijn nog overgebleven droom – de Socialrun – niet zou verliezen door mijn ‘eigen’ schuld.

Thuis was ik alleen nog niet zo ver en kwam hulp pas nadat Anne een plasticzak vol ongeopende enveloppen (mijn ‘administratie’) had gevonden. Haar ondersteuning was er zonder dat ik er om vroeg en zonder dat het mij gevraagd werd. Dit was voor mij het moment om steun met beide handen aan te pakken.

Het verleden kan ik niet veranderen, maar op de toekomst heb ik wel invloed

Mijn snelle gedachtegang en grenzeloze inzet is nu mijn kracht en inmiddels laat ik andere mensen meekijken en meehelpen op gebieden waar ik kwetsbaarder ben. Op deze manier heb ik nu een evenwicht gevonden in het omgaan met mijn eigen uitdagingen, iets dat mijn missie alleen nog maar gesterkt heeft. Een missie die ik elke dag leef en het best omschreven kan worden met het motto ‘meedoen is winnen’.

“uit het niets wellen tranen op
van nog niet zo lang geleden
ze bleken te zijn weggestopt
of op zijn minst te zijn vermeden”

De helft van mij – Bastiaan Ragas

Frank Bonekamp is initiatiefnemer en directeur van Stichting Socialrun