Deze blog is geschreven door Annet van Riel, ter nagedachtenis aan haar lieve vriendin en Socialrun-maatje Dicky Veenstra-de Wit die op 16 september plotseling is overleden. Wij wensen al haar dierbaren veel sterkte met het enorme verlies en koesteren warme herinneringen aan Dicky.
De hemel huilt. Het regent pijpenstelen en de wind slaat zijn tranen in ons gezicht. We rijden over de Zeeuwse wegen en bruggen en de hemel huilt in hetzelfde tempo als mijn tranen. Terwijl ik de dikke druppels in de plassen zie vallen, lopen de tranen onder mijn helm door mijn nek in. Mijn sjaal wordt kletsnat. Het is de zaterdagavond van de Socialrun en mijn hemel, wat mis ik je.
De dag voor de start van de Socialrun hoorden we dat Dicky Veenstra-de Wit, voormalig teamcaptain van TeamKwintes, plotseling was overleden.
Dicky was zoveel meer dan mijn teamcaptain. Ze was mijn collega, maar vooral mijn dierbare en lieve vriendin
Dicky was 41 jaar in dienst bij Kwintes. Ze kende iedereen en iedereen kende haar. Eerst jaren werkzaam bij Huize Margriet, en in de avonduren doorleren. De fusies met Vindicta, met Flevoland, met Stichting Iks, met Gooi & Vechtstreek, de vele verbouwingen en het groter groeien van de organisatie, ze heeft het allemaal zien gebeuren. Dicky groeide mee met de organisatie. Van begeleider naar locatiehoofd, en toen die functie boventallig werd verklaard, kwam de Socialrun op haar pad.
Ik kan haar mailtje nog voor de geest halen: “Hoi, ik ben Dicky, ik heb een camper en ik heb tijd. Heb je hulp nodig met organiseren?”
En organiseren kon ze. Als er iets geregeld moest worden, belde je Dicky. In haar laatste functie bij Kwintes, als werkvoorbereider facilitair, binnen de afdeling Onderhoud en Beheer, was ze voor alle collega’s hun steun en toeverlaat. Voor iedereen een luisterend ook, een hand op je schouder en een warm hart. Dicky zag je echt staan. Ze zag hoe je erbij zat, je hoefde geen verhaal op te hangen, ze keek dwars door je heen. Ze zag je echt.
Tijdens de voorbereidingen van de Socialrun brachten we veel tijd samen door. We hadden goede gesprekken over waar je lekker kon eten en wat nu eigenlijk de zin van het leven was. De conclusie van die laatste vraag was overigens: liefde, chocolade en Apfelkorn.
Na drie jaar de Socialrun samen te hebben georganiseerd voor TeamKwintes, was het mooi geweest. We gaven het stokje door aan Ben.
De laatste editie van de drie die we hebben gedaan was misschien wel de mooiste. Juist omdat we wisten dat het de laatste was
We genoten van verbondenheid die er ontstond binnen de teams, van de saamhorigheid onderweg, van de mooie verhalen die loskwamen binnen ons team.
Vlak na de eerste Socialrun zei Dicky tegen mij: er komt een leuke functie bij Onderhoud en Beheer, dat is echt iets voor jou. Ik zag het mezelf niet doen, maar zij wel. En ze had natuurlijk gelijk. Ik kreeg de kans om te groeien in mijn functie en als persoon. Ze steunde mij waar nodig en gaf me mogelijkheden aan die ik niet wist dat ik die kon benutten.
Toen ik overwerkt raakte gaf ze zichzelf de schuld. Zij had eerder moeten ingrijpen
Al snel werd duidelijk dat er bij mij meer speelde dan het werk en dat de werkdruk slechts een katalysator was. Langzaam konden we beide accepteren dat werken er voorlopig niet in zou zitten. We vonden een plek waar ik wat vrijwilligerswerk zou doen: bij de Socialrun op kantoor. Een veilige plek, waar ik mijn talenten toch kon laten shinen.
De dag van mijn afscheid van Kwintes was erg emotioneel, ook Dicky was in tranen. Maar het was goed zo. We wisten dat we elkaar zouden blijven zien. Vele middagen waarbij we genoten van een goede lunch en elkaars gezelschap volgden. Elke dag een paar woordjes leggen via WordFeud tegen elkaar. Een duimpje bij een mooi woord. En een dikke knuffel als we elkaar zagen. Echte aandacht voor elkaar.
En nu rijd ik zonder jou door Zeeland heen. De hemel jankt net zo hard als ik
Alsof ze wil laten weten dat ze het er ook niet mee eens is dat onze lieve Dicky al zo vroeg al moest gaan.
Maar, ze is daarboven samen met haar lieve man. Sieger was jouw steun en toeverlaat en toen hij jou veel te vroeg moest verlaten, wist je dat je hem zou terugzien.
Het gemis is gruwelijk, maar ik ben zo dankbaar dat ik een tijdje in jouw leven heb mogen meelopen. Dat ik je heb mogen leren kennen als het mooie mens die je was.
Ik houd van je lieverd. Dank je wel voor alles wat je voor mij betekend hebt. Rust zacht.
Annet van Riel
