Ik ga mij even voorstellen in het kader van de Socialrun.

Ik ben Jurriaan Derks, 53 jaar, ik werk als sociaal psychiatrisch verpleegkundige in Zeist. Ik heb vijf kinderen, twee honden en een hele lieve vrouw.
Ik houd van motorrijden, wandelen, (beetje) sporten en de natuur.

Ik rijd nu al voor de zoveelste keer mee als motorrijder bij de Socialrun en dat bevalt mij erg goed. Ooit in een grijs verleden ben ik motorrij instructeur geweest en met die ervaring geef ik ook jaarlijks een dagje een clinic motorrijvaardigheid aan het motorteam. Even de rijders opwarmen en de kneepjes weer even bijbrengen, zodat ze weer wat beter en veiliger de weg op kunnen.

Dit jaar ben ik captain voor het motorteam en is het aan mij de eer om dit zooitje ongeregeld in banen te leiden om er een zo goed mogelijk evenement van te maken. Een dikke vijfentwintig (!) motorrijders zijn er dit jaar weer bij en deze groep groeit ieder jaar weer. Niet alleen het aantal hardlopers, maar ook het aantal motorrijders groeit hard.

Weer lekker drie dagen en nachten op de motor en op zondag half dood thuiskomen. Ik heb er nu al zin in.

Ooit begon ik bij de Socialrun als teamcaptain van een hardloopteam en zag ik al die motorrijders langskomen. Ik wist dus eigenlijk al gelijk dat ik dat veel liever deed en zo geschiedde. Ik meldde mezelf aan en voor ik het wist zat ik niet meer in een busje, maar op de motor.

De reden dat ik dit doe is voor mij heel duidelijk. Naast SPV’er ben ik zelf ook belast met DSM5 ellende, in mijn geval verslaving. Zo ook mijn vrouw met een fijne PTSS en mijn jongste dochter die af en toe niet weet waar ze het zoeken moet vanwege haar autisme. Je kan je dus voorstellen hoe dat bij ons thuis gaat.
Mijn vrouw is af en toe de weg kwijt en gaat dan zwerven, mijn dochter is dan zo overstuur dat er geen land mee te bezeilen valt en ik maar tegen mezelf zeggen dat ik vooral niet moet terugvallen.
Opname hier, opname daar. Psychiater X en psychiater Y. Gezellig een gezinsuitje naar de plaatselijke GGZ om of moeder óf dochter te bezoeken. Ik lekker de SPV uithangen voor mijn werk en in mijn vrije tijd de plaatselijke GGZ ontdekken.

Ik weet dus dat het allemaal niet altijd rozengeur en maneschijn is in het leven en ik weet ook dat, als je niet uitkijkt, je vol staat met stempels en stigma’s en je zomaar buiten de maatschappij kan vallen.
Je kan er niks aan doen, je hebt er niet om gevraagd, maar toch ben je de Sjaak en wordt het leven zwaar en ingewikkeld.

Ik vind dit zo niet eerlijk

Dit is ook waarom ik de Socialrun een warm hart toe draag. De stichting is zo hard bezig met goede dingen voor de psychisch belaste medemens. De Run is maar een onderdeel, maar er zijn er nog veel meer die stuk voor stuk weer verbazingwekkend indrukwekkend zijn.
De Socialrun is denk ik ook een blijvertje, omdat er ook nu nog in 2022 veel stigma en onwetendheid is met betrekking tot de psychiatrie.
Inclusie, samenzijn, en meedoen is winnen zijn mooie slogans, maar zouden eigenlijk niet in deze context meer moeten passen. Van slogan naar feit, dat is wat ik graag zou willen en dat is waarom ik meedoe.

De toeter is vanuit respect

Mocht je nou ergens in een weekend in september aan het rennen zijn, ergens door Nederland en er komt een toeterende motorrijder voorbij. Dan is dat niet omdat je in de weg loopt ofzo, het is ook niet omdat je stom bent omdat je ergens midden in de nacht op een dijkje loopt.
Die toeter is vanuit respect, die toeter is vanuit aanmoediging, die toeter is omdat je een kanjer bent die zich inzet voor een mooi doel.

Van slogan naar feit! En tot die tijd: #meedoeniswinnen

Groetsels van Jurriaan

Eerder schreef Jurriaan de blog ‘Waarom ik meedoe aan de Socialrun’