Nursery beds
‘We are going to the fields on outreach’, zegt Grace. Het wordt ons eerste ontmoeting met de vrouwen. We weten niet wat ons te wachten staat en er overvalt ons zo’n heerlijke intense tintelende spanning.
Het is een uur of twee rijden over onverharde wegen. De daken en de planten aan de zijkanten van de weg zijn door de stof allemaal bruinoranje gekleurd. Het is een bijzonder gezicht. De mobiele massage schudt ons heen en weer en mijn apple klokje trilt en vraagt of ik bezig ben met een work-out. Ik voel me net dat hondje van vroeger dat bij ons achter in de auto stond en waarbij het kopje heen en weer gaat. Lisette zit als ambassadrice van ‘Help Her International’ voorin, ze kijkt achterom en zegt lachend;’ Harry waar komen we nou weer terecht?’ Schuddend met ons hoofd zien we aan beide kanten van de weg dat er overal in kleine hokjes handel wordt gedreven. Vis, vlees, fruit, groenten, emmers, dweilen, rokende barbecues, bedden, tegels. Gekkenhuis! We staan even vast in het verkeer. Een druk schreeuwende, gebarende man met de bijbel in zijn hand. Hij komt naar het raam van de auto en verkondigt het woord van de lieveheer. Hij kijkt naar binnen en ziet dat we een andere huidskleur hebben. Lachend zegt hij op een andere toon ‘hello how are you?’
Straatkinderen in gescheurde kleding komen aan het raam en kijken ons meelijwekkend aan, hun handjes gaan omhoog en met hun vinger maken ze bewegingen naar hun mond. Vaak worden ze s’morgens gebracht en s’avonds weer opgehaald, ze komen uit Karamoja, een gebied in Uganda waar op dit moment een hongersnood is en mensen sterven. Soms hebben ze een kindje op hun rug, we horen dat de kinderen soms geleend worden om meer medelijden op te wekken. Onderwijl razen de boda bodas (brommertaxi’s) links, rechts, achter en voor onze auto’s langs. Het verkeer in Kampala waar de chaos een vorm van nieuwe orde is. Stilstaan of rijden het lijkt of niemand zich daar drukt over maakt. De verkeersregels zijn voor iedereen hetzelfde, alleen iedereen geeft er een eigen draai aan. Als een ware acrobaat draait, wentelt, slingert Grace ons door deze mierennest.
Ontvangst in Kisimu
Veilig komen we aan in het dorp Kisimu. Ze parkeert de auto bij de kerk. De kerk is nog onder constructie. Het maakt allemaal niet uit. Ik ga even binnen kijken en zie dat de kerk al in gebruik is er staan plastic witte tuinstoelen en een donkere houten tafel die mogelijk dient als altaar en waar de dominee de bijbel op neer kan leggen of waar de Elder een senior-adviseur, chief van het dorp zijn wijze woorden kan overdragen.
We worden warm ontvangen door de coördinatrice die al de vrouwen van de omliggende dorpen bij elkaar heeft gehaald. Grace heeft veel voorwerk gedaan voordat het project life again van start kon gaan. Ze heeft de plekken uitgezocht waar nu het project het hardst nodig is
Het zijn alleenstaande vrouwen/ jonge meiden met kinderen. Gemiddeld hebben ze vijf tot 7 kinderen. Hun mannen hebben hun verlaten. Het lijkt wel om gekscherend te zeggen een nationale sport ‘The run-away man’ Grace zegt dat ze geen verantwoordelijkheid durven te dragen.
Sommige vrouwen spreken Engels, vaak praten ze in hun eigen taal Luganda, heerlijke taal om te horen. De taal zingt en de eeeeh’s en ummmm’s horen we vaak als ze hun goed keuring geven.
De nursery beds
We lopen achter de vrouwen aan door het dorp naar de verschillende Nursery beds. Uit alle hoeken en gaten komen de kinderen tevoorschijn. Zwaaiend, verwonderd en verbazend kijkend. We gaan naar de nursery beds? We hadden allerlei gedachten wat het mogelijk zou kunnen inhouden. Ik als opgroeiende stadse rakker leer dingen die ik niet voor mogelijk had gehouden.
Grace en James hebben de vrouwen vooraf een les gegeven over hoe ze grond kunnen ophogen in een vorm van een bed. In dat bed maak je met je vinger verschillende ondiepe strookjes. Hierin worden de zaadjes gelegd. Vier houten stokken en doek over het bed heen tegen de zon. Het lijkt op een klamboe. De zaadjes worden stekjes. De stekjes van tomaten, spinazie en nog veel meer kunnen dan later worden opgehaald. Bedoeld voor eigen consumptie en om te verkopen op de markt.
Monitoring zegt Grace tegen ons. Ze is aan kijken of de zaadjes goed uitgroeien tot stekjes, ze geeft hun informatie en antwoorden op vragen.
Power Lady’s
We zien de omstandigheden en zeggen tegen elkaar wat een POWER LADY’s het zijn. De dames zorgen voor de kinderen, dat er geld binnen komt, leggen zelf Nusery beds aan en als er problemen zijn dan is er altijd nog de community. Het mooiste woord uit de herstelbeweging ‘veerkracht(resillience)’, is meer dan terecht en het is rechtvaardig dat deze vrouwen een gezicht krijgen voor gelijke behandeling.
Het nursery gevoel van het zaadje dat met gevoel wordt neergelegd. Zo voelen we ons.
We kijken elkaar aan en zeggen tegen elkaar de mooie woorden die we veel horen in Oeganda. Wat zijn we ‘Blessed’.
Harry & Lisette
Met donaties maken we dit project tot een groot succes . Wil jij bijdragen? Dat kan hier