Burgemeester Emile Jaensch beschrijft zichzelf als verbindend, daadkrachtig en optimistisch. Hij wordt er gelukkig van wanneer burgers het vertrouwen van de overheid genieten en de middelen krijgen om hun eigen samenleving te bouwen.
Waarom juist dit een geluksgevoel geeft, vindt zijn oorsprong in een bijzondere geschiedenis. Toen Emile tien jaar oud was, ging hij met zijn familie op vakantie. Ze reden met hun auto door een grenspost met prikkeldraad, een muur en gewapende wachtposten, die meerdere keren de auto controleerden. Ze reden door een kleurloos land waar niet gestopt mocht worden met de auto totdat de bestemming bereikt was. Ze gingen op familiebezoek in de verdeelde stad Berlijn. Daar komt zijn opa vandaan. Om in de huidige hoofdstad van Duitsland te komen, moesten ze door het communistische Oost-Duitsland rijden.
Die gewapende ‘’vrijheid’’ achter een muur met strakke regels, is voor Emile een belangrijke drijfveer om maatschappelijk actief te zijn. Een overheid mag nooit haar wil opleggen aan burgers. Het zijn de inwoners van een dorp, stad of land die met elkaar bepalen welke bevoegdheden ze overdragen aan een hoger orgaan. Daar is hij zich in al zijn vezels van bewust. De gemeente is van ons allemaal. Dat is geen orgaan. Geef bewoners de ruimte om hun eigen straat in te richten. En geef ze de informatie om dat te doen. Laat bewoners hun buurthuis runnen en geef ze de middelen en vertrouwen om dat te doen. Als dat lukt is, komt zijn mooiste droom uit.
“Ik vind het belangrijk dat ieder zijn talenten kan ontplooien. Geef mensen de ruimte om dat te doen”
Er bestaat geen definitie voor meedoen in de samenleving. Emile bekijkt het vanuit de deelnemer zelf. Als die het gevoel heeft dat die kan meedoen, dan is dat zo. Dat verschilt van persoon tot persoon.
Hij benadrukt dat we ons ervan bewust moeten zijn dat de organisatie die ons kaders oplegt en waaraan het monopolie op geweld is gegeven en die belasting ophaalt, van óns is. Dat we ons daar medeverantwoordelijk voor voelen. Dat is niet zoiets als water dat vanzelfsprekend uit de kraan komt. Dat hebben we met elkaar opgebouwd. En daar moeten we ook aan werken om dat te onderhouden. Dat kun je niet alleen aan ambtenaren en bestuurders over laten.
Inclusietaxi
Dit verhaal is geschreven voor het project Inclusietaxi van Ahmet Türkmen. Wil je ook meedoen? We gaan met verschillende mensen in gesprek en stellen je vijf vragen waarmee we je verhaal vertellen. Neem contact op met Ahmet via [email protected] als je meer wilt weten en/of ook je verhaal wilt delen.