De Socialrun: een teamprestatie in het kwadraat

“Zullen we het hem nu vragen?” hoorde ik Nienke tegen Frank zeggen terwijl ze naast me stonden op podium. Euforisch en kletsnat over de finish gekomen met het team van Zuyderland GGZ, staande onder een douche van regen en spuitende flessen kinderchampagne: een beter moment om me te vragen om ambassadeur van de Socialrun te worden is er natuurlijk niet!

Maar ik loop op de feiten vooruit.
Toen we vorig jaar in een stralende zon over de finish waren gekomen van onze eerste Socialrun, was het na vijf minuten al duidelijk: volgend jaar doen we weer mee! Wat een ervaring, wat overweldigend mooi. En wat vergeet je snel dat die diepe inzinking in de nacht van zaterdag op zondag echt wel klote was. Nee, natuurlijk doen we weer mee in 2018! En zo geschiedde.

Niet dat alles zo makkelijk ging

Qua voorbereidingen wisten we beter wat we moesten doen, de do’s en don’t’s waren duidelijk. Heel nieuwe ‘dubbelteam’-aanpak uit de hoed van maatje Ellen, campers in plaats van tentjes en bij elkaar gesprokkeld keukengerei en vervoer, en nog zo’n paar dingen. Dat ging goedkomen!

Maar zo leek het januari even niet.
Topsporter die ik ben, schoot het me in de rug toen ik opstond van het toilet. En het schoot niet terug. Resultaat: weken plat, niet werken, nauwelijks bewegen, en al zeker niet rennen. Voorzichtig weer een rondje, na een week of vier of vijf. Bij sessie twee: kuitblessure. Zou zomaar met die rug te maken kunnen hebben, verkeerde loophouding. Shit. Weken zoet mee, en toch weer te snel begonnen: nieuwe kuitblessure.
Het was inmiddels april. Het zou toch niet?

Ondertussen hard bezig met de voorbereidingen, dat ging gelukkig wel goed. Maar dat lopen?

Fysiotherapie, een of andere spierenmeneer die me alle spieren nogal pijnlijk activeerde; de vooruitgang qua rug was marginaal. De durf om te lopen was ook even weg, want een nieuwe kuitblessure en ik zou de Socialrun als renner wel kunnen vergeten. De renner in me die normaal gesproken de in hetzelfde lijf wonende bourgondiër nog enigszins in bedwang kon houden, maar die strijd nu aan het verliezen was. Ik was me al min of meer mentaal aan het voorbereiden op een rol als fietser of chauffeur, met zware tegenzin.

In juni heel voorzichtig weer begonnen met lopen, en hoewel het conditioneel nogal schrikken was, bleef de kuit heel! Pfff… Uiteindelijk net op tijd fit genoeg geraakt tijdens de zomermaanden, maar dat was dus even spannend.

Wat ook niet helemaal lukte: minder zelf doen qua voorbereiding

Ik had me nog zo voorgenomen om te delegeren en taken te verdelen, maar loslaten bleek eenvoudiger gezegd dan gedaan. Nu maakte dat tot aan de zomermaanden niet zoveel uit; ik steek er graag heel veel energie in, kan er mijn idealisme en mijn visie in kwijt, dus zo slecht voelde dat allemaal niet.

Alleen, zo die laatste maand voor de start, de losse eindjes, plots teamleden die (om zeer begrijpelijke redenen) niet mee kunnen doen, fysio’s die maar niet gevonden worden, rustplekken die niet op tijd reageren, een camper die de dag voor vertrek een probleem blijkt te hebben; je voelt het allemaal extra als je de verantwoordelijkheden te weinig hebt gedeeld. Kwam uiteindelijk allemaal meer dan goed, maar in het kader van “delegeren kun je leren” is er inmiddels een projectgroep van gemaakt, met gedeelde verantwoordelijkheden en dat soort dingen. En nu maar afwachten hoe goed ik op mijn handen kan blijven zitten!

Socialrun 2018, het was zover!

Door meerdere gezamenlijke activiteiten vooraf was er sprake van een hecht teamgevoel, en dat werd tijdens ons schoolreisje van Sittard naar Soesterberg alleen maar meer. En het hele weekend NOG meer!

Met Sietske was ik laatst bezig met de aftermovie, en in plaats van renfilmpjes hadden we vooral beelden van dansende lopers, dansende fietsers en dansende ondersteuners (#meedanseniswinnen!), lachend, gierend, brullend, een bezoekje aan het fastfoodrestaurant met de grote M om 08.45 uur in de ochtend (die hamburgers en frietjes smaakten heerlijk!), en sfeerbeelden waar het plezier en het teamgevoel van afspatte.

Wat een heerlijkheid, ook al waren de lijfliederen van de teams (In My Mind van Gigi D’Agostini voor het ene loopteam, en Atemlos van Helene Fischer voor het mijne) niet bepaald op mijn lijf geschreven. Je moet wat over hebben voor je idealen! En ik zal Atemlos nooit meer los kunnen horen, zonder de Socialrun en een dansende Claudia op mijn netvlies. Dit epistel is trouwens geschreven onder de muzikale begeleiding van Route One van Sigur Ros; geheel terzijde maar ik wilde het als tegenhanger van bovenstaande liedjes toch even gezegd hebben.

En het weer, tja, dat was drie keer niks. En dat was uiteindelijk helemaal niet erg

Ik had het idee dat juist dat samen strijden tegen de elementen ervoor zorgde dat we nog hechter werden als team; we werden allemaal nat tot op het bot, we hadden allemaal wind tegen. Ze zeggen wel eens “nu lachen we er om” maar dat deden we toen eigenlijk vaak al (toegegeven, die Afsluitdijk in het donker, met 32 km wind tegen en de laatste 10 km ook nog regen, dat had niet gehoeven op die manier).

En als we dan terugkwamen in de basiskampen, in warme campers, fijne sportkantines, heerlijke warme maaltijden, goede douches, met onze geweldige ondersteunende teamleden; wat valt er dan nog te klagen? Helemaal niets. Alleen het genieten blijft over. En het besef dat al die rollen die je vooraf had – hulpverlener, cliënt, familielid, vriendin, ervaringsdeskundige – er totaal niets meer toe doen. We waren er allemaal voor elkaar, we ondersteunden waar nodig, we luisterden, we lachten, we dansten, we lachten nog meer. En af en toe renden en fietsten we wat. Om daarna en tijdens weer vooral door te gaan met lachen en genieten.

En zo kom je dus kletsnat en euforisch op zondag zo rond 17.30 uur over de finish

Ik vind trots een wat moeilijk begrip met betrekking tot mezelf, maar oei wat was en ben ik trots op ons team, dat we het hebben volbracht, en dan op zo’n mooie manier. En ja, ook wel trots op mezelf, dat alles zo goed is gegaan, zonder grote obstakels of tegenslagen. Niet dat ik het zonder Ellen, Nicole, Sietske, Marco en alle andere teamleden had kunnen doen.